KOPI bin UDUD

Urip iku sepisan, ketoro suwi nanging sejatine urip iku cekak umure. Mati urip dadi takdire saben siro. Opo wae sing teko bakale yo nyingkrih. Ning ndonyo bakale diwalek koyo malek dlamakan tangan. Jo wani-wani yen wedi, lan jo keweden naliko wani. Niti mongso ra perlu kemlinthi. Mlaku ae sak lakumu ning jo sakarepmu. Kabeh ono dalan lan watese dewe. Kyo banyu ng njero adah. Ra bakal banyu ngluwihi wadahe. Pecah wadahe, ambyar banyune. Coro laku kalah karo nepsu, dadine ra petuk ngone mlaku, malah nelongso teko ra kiro-kiro. Seje menungso seje dalane, ning sejatine podo. Iku ngono yo mung gusti Allah sing ngerti bener salahe. Naliko wes wayahe, kabeh menungso bakale nyekseni kabeh kuwi. Awit soko lahir nganti tekane pati. Sopo siro naliko urip nandur winih sing becik bakale yo ngunduh lakune kuwi, yen sopo sing nandur luput, yo wohe luput kuwi sing bakale dirah. Ono awan ono bengi. Awan padang ning akeh sing malah marani peteng. Bengi peteng, kuwi ngono cahyaning gusti madangke ati ngluwihi padange awan, ning akeh sing podo gak ngerteni. Sejatine urip iku mati, lan mati iku urip.